به تازگی پلیمرهای زیست تخریب پذیر با قابلیت ارتجاعی (الاستومرها) در تحقیقات حوزه زیست پزشکی و مهندسی بافت های نرم مورد توجه قرار گرفته است. به دلیل پشتیبانی مکانیکی بافت بدون ایجاد درد در میزبان، بهطور خاص این پلیمرها جایگزینی برای پلیمرهای ترموپلاستیک سنتی از قبیل پلیلاکتیک-کو-گلیکولیکاسید یا PGA درنظر گرفته شده اند. این مواد چشم اندازی امیدبخش جهت استفاده در تجهیزات پزشکی، ایمپلنتها و یا حتی حوزه سیستمهای نوین رهایش دارو را ایجاد کرده اند ولی تا کنون به طور گسترده مورد بررسی قرار نگرفته اند.
ناوارو و همکارانش به تازگی در تحقیقی بر روی خانوادهای جدید از الاستومرها به نام (hyperbranched Polymers) تمرکز کرده اند. دلیل این نامگذاری، نوع ساختار این پلیمرهاست. پلیمرهایی با زنجیرهای جانبی بسیار زیاد. پلیمر سنتز شده در این مطالعه بر پایه پنتا اریتریتول و آدیپیک اسید بوده و برای دارورسانی داروی ضد سرطانی پاکلیتاکسل به بافت تومور استفاده شد. تحویل اختصاصی دارو به بافت مورد نظر از اثرات جانبی آن در روش های سنتی شیمی درمانی جلوگیری میکند.سیستم های رهایش تدریجی دارو برپایه پلیمرها بازدهی بالای تاثیرگذاری داروهای ضدتور (نظیر پاکلیتاکسل) را به همراه دارد اما موانعی نیز بر سر راه است. این سیستمها، پیچیدگی هایی حین ساخت دارند، به طور مثال حاوی موادی هستند که تاثیرات نامطلوبی بر بافت میزبان خواهد گذاشت.الاستومرهای جدید با روشی دومرحله ای تولید شده و نیازی به استفاده از مواد سمی در روند ساخت آنها وجود ندارد. به علاوه تحقیقات نشان داده است که استفاده همزمان الاستومرها و داروی پاکلیتاکسل باعث کاهش زنده مانی سلول های سرطانی میشود. این امر پتانسیل سیستم مذکور در کنترل رشد تومور از طریق رهایش طولانی مدت داروی ضدتومور را نشان میدهد.
مترجم : سید سعید موسوی